Brevet

Vel, det er på tide med eit aldri så lite comeback her for å lede merksemda mot ein enormt gripande, sår og vakker artikkel som stod på trykk i Aftenposten rett etter påske.

I den posthumt publiserte kronikken En tale fra graven skreiv ein kreftramma eldre herremann ned sine funderingar kring livets kår etter å fått sin eigen dødsårsak opplest av legen. Kroppen min skalv og tårene prøvde på foræderisk sett å lure seg fram når eg leste tankane til det som verka som eit raust og særs reflektert menneske. Ja det er klart det kan verke klisjerikelig, gamalmodig og litterært og filmatisk på ein veldig Paulo Coelho eller Almodóvar-typisk måte - dette med å sette pris på dei gode studene og velsigne det levde liv (i den religiøse, eller min favoritt; den bibel-likgyldige versjonen) og innsjå at din misjon på kloden er nokolunde fullført, men det einaste eg er ganske sikker på er det ikkje er tanketomt svada. Og uansett kva tankar ein har gjort seg om aktiv dødshjelp trur eg ingen kan ha vondt av å lese denne

Sånn, der var det unnagjort. La oss kjøre oss opp på noka søpplenews.